مجموعه معرفی استاد باستانی پاریزی

این مجموعه با هدف معرفی استاد فقید محمد ابراهیم باستانی پاریزی طی مراسمی در روز دوشنبه ۲۸ خرداد ماه سال 1403 در محل باغ موزه نگارستان و با حضور دکتر منتظر ظهوری رییس اداره موزه های دانشگاه تهران، دکتر حسن باستانی راد استاد تاریخ، حمید باستانی پاریزی فرزند استاد پاریزی و دیگر علاقمندان و فرهنگ‌دوستان افتتاح گردید.

در این بخش، اتاقی با عکس، یادگاری‌ها و اسناد مربوط به این استاد گرانقدر جهت آشنایی با زندگی، کتب و دستاوردهای وی چیدمان شده است. ضمنا در سالن مجاور اتاق، آثار هنری خلق و اهدا شده به یاد و نام استاد باستانی پاریزی توسط اساتید و هنرمندانی همچون زنده یاد کامبیز درمبخش، حسین محجوبی، یدالله کابلی و... به نمایش گذاشته شده است. طراحی و اجرای این بخش توسط اکبر نیکان پور انجام یافته است.

محمدابراهیم باستانی پاریزی (۳ دی ۱۳۰۴ پاریز – ۵ فروردین ۱۳۹۳ تهران) تاریخ‌دان، نویسنده، پژوهشگر، شاعر، موسیقی‌پژوه و استاد دانشگاه تهران بود. وی دارای نشان درجه یکم دانش است. هیأت وزیران در سال ۱۳۸۴ اهداء این نشان را تصویب کردند.

باستانی پاریزی تحصیلات خود را در دانشسرای مقدماتی کرمان ادامه داد و پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۲۶ ش در رشته تاریخ در دانشگاه تهران تحصیلات خود را پی گرفت. مدتی بعد از فارغ‌التحصیلی به‌عنوان دبیر و مدیر دبستان در کرمان بود و با حبیبه حائری ازدواج کرد. چند سال بعد دوباره به دانشگاه تهران رفت و دوره دکتری تاریخ را به پایان رساند و بعد از آن در دانشگاه تهران به تدریس در این رشته مشغول شد و بیشتر با مجله‌هایی مانند یغما، راهنمای کتاب، وحید، گوهر و... همکاری کرد.

سابقه تدریس وی در دانشگاه تهران نزدیک به 60 سال و فعالیت‌هایی همچون انتشار مجله باستان‌شناس، مدیر داخلی مجله دانشکده ادبیات، انتشار کتب فراوان و تدریس چند از دروس استاد نصرالله فلسفی که معمولاً بیشتر در خارج از ایران بود، را به همراه داشت. او در سال ۱۳۴۹ ش به عنوان فرصت مطالعاتی یک سال و نیم به پاریس رفت.

باستانی پس از بازگشت به ایران از مرتبه دبیری به استادیاری ارتقا و سپس با حکم فضل‌الله رضا رییس وقت دانشگاه تهران به درجه‌ استادی رسید و تا ۱۳۸۸خورشیدی پیوسته کلاس درس‌اش برپا بود و در آن سال بازنشسته شد.

سرانجام این استاد خوش‌سخن تاریخ در حالی که از بیماری کبد رنج می‌برد در پنجم فروردین ۱۳۹۳ ش چشم از جهان فروبست تا به گفته منوچهر ستوده، ستاره دیگری از آسمان علم و ادب ایران خاموش شود.